Aniela Salawa

(1881-1922)
tercjarka franciszkańska. Urodziła się w Sieprawiu k. Myślenic w wielodzietnej i biednej rodzinie chłopskiej, jako córka Bartłomieja i Ewy Bochenek.
Życiem religijnym w domu zajmowała się matka. Aniela ukończyła zaledwie dwie klasy szkoły elementarnej, ponieważ musiała pomagać w gospodarstwie. Z powodu słabego zdrowia i niedożywienia nie mogła podołać ciężkiej pracy na roli.
Mając 16 lat pracowała jako pomoc domowa w Krakowie.
Po śmierci w 1899 r. 25-letniej siostry Teresy doznała potrzeby żarliwej i częstej modlitwy i bliskości Boga. Życie sakramentalne przejawiające się w częstej spowiedzi i Komunii Św., a także decyzja dozgonnej czystości sprawiły, że Aniela stała się szczególnie umiłowana przez Boga. Z zapisków dziennika wynika, że miała dar mistycznej kontemplacji. Aniela, która pracowała po kilka lat w różnych domach jako służąca, w 1900 r. została czynną członkinią Stowarzyszenia św. Zyty w Krakowie, niosącego pomoc służącym.
W 1912 r. wstąpiła do świeckiego III zakonu św. Franciszka z Asyżu przy kościele Franciszkanów w Krakowie. W swym krótkim życiu dała się poznać, szczególnie w kręgu młodych służących, jako dobry, uczynny człowiek, pełen poświęcenia i ofiarności. Wywierała bardzo dobry wpływ na otoczenie czystością swej duszy. Każde cierpienie fizyczne, związane z przewlekłą chorobą płuc i układu pokarmowego, a także cierpienia duchowe, wynikające ze świadomości grzeszności ludzi, składała w ofierze Panu Bogu.
Zmarła 12 marca w szpitaliku Stowarzyszenia św. Zyty w Krakowie. Jej relikwie znajdują się od 1949 r. w bazylice oo. Franciszkanów w Krakowie.
Została beatyfikowana przez Jana Pawła II w Krakowie 13 sierpnia 1991 r.
Święto patronalne 9 września.