Święty Jan z Dukli

1414 - 1484
Patron Lwowa i lwowskiej ziemi, dawniej patron Korony i Litwy oraz kresowego rycerstwa polskiego, bernardyn.
Urodził się w rodzinie mieszczańskiej w Dukli, na przełęczy w Karpatach, łączącej Polskę z Węgrami.
Próbował studiować w Krakowie, ale z braku funduszy nie dotrwał do święceń kapłańskich. Powrócił do Dukli i żył w odosobnieniu w puszczy pod górą Cergowa. Odwiedził go tam profesor Jan Kanty i namówił do wstąpienia do zakonu franciszkanów w Krośnie.
Jako zakonnik pełnił funkcje gwardiana, kustosza i kaznodziei oraz pracował w różnych klasztorach na terenie Małopolski. Pod wpływem Jana Kapistrana, który przybywszy do Polski w 1453 r. założył klasztory o surowszej regule franciszkańskiej, Jan z Dukli przeniósł się do bernardynów. W nowym zakonie nie podejmował żadnych funkcji, przez 21 lat służył jako gorliwy spowiednik i mądry kaznodzieja, głównie we Lwowie. Mimo kalectwa pod koniec życia pracował tam ofiarnie nad pojednaniem katolików z Ormianami i prawosławnymi.
Umarł 29 września we Lwowie w opinii świętości. Cześć jego relikwiom oddawali katolicy, prawosławni i Ormianie, a także królowie polscy, rycerstwo ze swymi hetmanami i prości ludzie.
Od 1945 r. relikwie świętego znajdują się w kościele Bernardynów w Rzeszowie. Papież Klemens XII ogłosił Jana z Dukli błogosławionym w 1733 r.
Jan Paweł II kanonizował go w Krośnie 10 czerwca 1997.
Święto patronalne 3 października.